Мастачка Лілія Давідоўская. – Мінск: А. М. Янушкевіч, 2018. – 64 с. : іл. Цвёрдая вокладка.
Наклад кнігі цалкам прададзены.
ISBN 978-985-7165-71-1
Аднойчы кот Шпрот, які любіць уначы цішком збегчы з балкона і паблукаць па ваколіцах, знаёміцца з прывідамі, што жывуць пад вокнамі яго дома. Так пачынаюцца прыгоды ката Шпрота і хлопчыка Алеся ў парку Чалюскінцаў і завязваецца іх сяброўства з суседзямі — прывідамі, вераб’ямі, мышамі. Героі кнігі ратуюць сяброў, якія трапілі ў загадкавую пастку, і вучацца разам спраўляцца з нягодамі.
ЗМЕСТ
Зʼяўленне ката Шпрота
Знаёмства са спадарыняй Мышшу
Сустрэча з братамі-верабʼямі
Начная вылазка ў парк
За справу бярэцца Алесь
Расследаванне ў парку
Атракцыёнавік і шакаладны маннік
Цуды працягваюцца
ФРАГМЕНТ З КНІГІ Паглядзець
...У гэтым горадзе ўсё трошкі не такое, якім здаецца на першы погляд.
Вось, напрыклад, бронзавы хлопец у скверы ля вакзала — стаіць сабе і стаіць. Але пасля поўначы, калі нікога побач няма і ніводная істота яго не бачыць, ён раптам як ускочыць на парапет ды як адтарабаніць чачотку!
А цётачка ля Камароўкі, што цэлымі днямі дражніць галубоў і вераб’ёў металічнымі, зусім не ядомымі семкамі? Роўна апоўначы яна ўрэшце лезе ў кішэню і рассыпае вакол ужо сапраўдныя птушыныя ласункі. Ранкам птушкі прачынаюцца — а на ходніках столькі смачнага! Вось дык сюрпрыз!
А яшчэ той дзіўны помнік на плошчы перад Батанічным садам. Ніхто, нават ён сам, не ведае, хто ён і чаму тырчыць менавіта тут. А тыя, што ведалі, даўно забылі. Дык вось, калі з плошчы знікаюць
апошнія мінакі, ён, гэты помнік, цяжка ўздыхае, злазіць з пастамента, сядае пад елкай і глыбока задумваецца. Ён спрабуе ўспомніць, хто ж ён такі. Не вельмі прыемна быць немаведама кім.
Але самае цікавае адбываецца ў глухіх дварах і таямнічых тупіках. Як толькі людзі павыключаюць у дамах святло і нават неўгамонныя вулічныя каты разыдуцца па хованках, у зацішных закутках пачынаюць збірацца прывіды. Раней тут прывідаў не было — гадоў сто таму іх усіх дарэшты забаранілі, — а цяпер яны паціху-памалу зноў абжываюць гэты стомлены дзённымі турботамі горад.
Вось і ў завулку Калініна гэтак жа. Не паспелі жыхары дома ля бэзу выключыць мульцік і залезці пад коўдру, а пад вокнамі ўжо чуецца гучны шэпт:
— Кажуць, у нас тут новенькія пасяліліся, — гэтыя словы даносяцца аднекуль з-пад балкона: ці то з падвала, ці то проста з-пад зямлі. — На першым паверсе. Начніцы нейкія, я ледзь дачакаўся, пакуль яны ўрэшце ўлягуцца.
— Я іх яшчэ не бачыла, — другі голас гучыць з-пад бэзу, які, на жаль, ужо адцвіў.
Гэты голас належыць рашучай прывіднай панне, якая, пазяхаючы, выплывае з ніадкуль проста пад вокны кватэры.
— А ты зірні на іхны балкон, — цяпер зрабіўся бачным і прывідны спадар у старамодным капелюшы. Ён цырымонна зняў яго перад паннай, а тая ў адказ засмяялася, ляпнула спадара па плячы і падляцела да балкона.
— Ого, ну і камода! — усклікнула прывідная панна. — Я б такую таксама на балкон выставіла, а яшчэ лепш — скінула б уніз!
Прывідны спадар паморшчыўся:
— Мне пад балконам іхная камода не патрэбная... (канец фрагменту)
