1813
5.80 руб.
Памер: 130x200 мм
Вага: 180 г
Purchase
Няма на складзе
Апісаньне

ISBN 978-985-7165-12-4
У кнізе Уладзіміра Садоўскага змешчана навэла ў жанры зомбі-хорар “1813” і пяць апавяданняў.
Дзеянне навэлы адбываецца ў апошнія дні зімы 1813 года. У разбуранае Вялікай вайной мястэчка Маладэчна на ўскрайку Мінскай губерні наведваецца ў госці да свайго дзядзькі Міхал Клеафас Агінскі — дыпламат, кампазітар, а зараз сенатар Расійскай імперыі. З надыходам адлігі ў наваколлях мястэчка пачынаюць адбывацца незразумелыя рэчы: забітыя жаўнеры паўстаюць з поля мінулай бітвы і нападаюць на жыхароў паселішча. Хутка замак Агінскіх апынаецца ў аблозе хадзячых мерцвякоў. Міхалу Клеафасу не застаецца нічога іншага як узяць у рукі зброю і змагацца за свабоду роднага краю.
ЗМЕСТ
НАВЭЛА
1813
АПАВЯДАННІ
Забі гэта!
Звычай
Як у старыя добрыя часіны
У мяне няма пачуццяў, але я павінен кахаць
Начны пастаялец
ФРАГМЕНТ З КНІГІ Паглядзець
Пра аўтара.
Уладзімір Садоўскі — пісьменнік, краязнаўца, блогер.
Любімыя жанры: постапакаліпсіс і альтэрнатыўная гісторыя.
Друкаваўся ў часопісах “Маладосць”, “Дзеяслоў”, у газеце “Літаратура і мастацтва”. Аўтар краязнаўчых матэрыялаў для “Рэгіянальнай газеты”, рэгулярна публікуе артыкулы на інтэрнэт-парталах kraj.by і tut.by.
Вядзе блог yozas-gubka.livejournal.com.
Водгукі
Неабходны Лагін або Рэгістрацыя, каб напісаць водгук.
Раім паглядзець
Зборнік складаюць 10 апавяданняў рознай тэматыкі, сярод якіх вылучаецца навела “Восень у Вільні”, у якой апавядаецца пра падзеі, звязаныя з прыходам у Заходнюю Беларусь Чырвонай арміі.
Самыя сапраўдныя дзіцячыя вершы для дарослых. Герой кнігі нібыта гаворыць ад сябе, але вельмі часта прамаўляе маміны думкі, татавы словы. І разам з тым у яго праразаецца свой голас — голас чалавека, які залежны ад бацькоў, але адначасова прагне свабоды і самастойнасці.
У апавяданнях Сяргея Астраўца чалавек мусіць азірацца на часы мінулыя, шукаць апірышча ў душы. Каралеўскую карону носіць каваль. Вуграм перашкаджаюць вяртацца ў Саргасава мора. Вежавы гадзіннік хавае ў сабе механізм, пакінуты продкамі. Сама краіна выклікае дэпрэсію. Што нам рабіць? Нельга не існаваць у сваім часе. Толькі быць, прысутнічаць, але не жыць па-сапраўднаму. Я толькі пабуду і пайду да сябе... Нельга адкладаць сваё жыццё, калі недаспадобы рэчаіснасць. Нічога не выйдзе...