Поезд “Минск—Москва” = Цягнік “Мінск—Масква”

няма водгукаў

Турбіна Люба

4.00 руб.

Памер: 130x200 мм

Вага: 150 г

Purchase

Няма на складзе

Пераклады Паэзія Кнігазбор (выдавецтва)Літаратура на іншых мовах Турбіна Люба

Апісаньне

Вершы. — Мінск: Кнігазбор, 2015. — 92 с. — (Бібліятэка Саюза беларускіх пісьменнікаў “Кнігарня пісьменніка” ; выпуск 61).

ISBN 978-985-7119-39-4.

Новая кніга Любы Турбіной (жыве і працуе ў Маскве, Расія), выдатнай паэткі, крытыка, празаіка, перакладчыцы, нястомнай прапагандысткі беларускай літаратуры, уключае цыкл зробленых рознымі аўтарамі перакладаў на беларускую мову яе тонкіх лірычных і глыбокіх філасафічных вершаў.

ЗМЕСТ Паглядзець

Пра аўтара Паглядзець

Цёплай тугі глыток. (Прадмова) Паглядзець

“Сябры — гэта самае істотнае, самае дарагое, што набываеш з цягам жыцця”, — сказала Любоў Турбіна ў інтэрв’ю часопісу “Дзеяслоў” пяць гадоў таму.

Ажывае карцінка: у вітальні-развітальні шчыльным табарам, так, што й не павярнуцца, “прыселі на дарожку” сябры Любы — гэтулькі нас прыйшло правесці гаспадыню на вакзал, калі яна ўрэшце наважылася на канчатковы пераезд у Маскву, на “гістарычную радзіму”. Пасля дзесяцігоддзяў, пражытых тут.

Міленіум Любоў сустрэла на новым месцы, з крэўнымі, і, паводле ейнага прызнання, яшчэ доўгі час баялася наведваць Мінск — нібыта наведваць сябе мінулую: засцерагалася “раздваення асобы”. І другая боязь: вярнуцца — і не заспець “таго, што раньш было”, так бы мовіць, не застаць сябе дома. У той самай гутарцы яна прыгадала шатландскую легенду пра паэта, якія затрымаўся бы на гадзінку-другую ў лесе між феяў, а тым часам у ягоным родным паселішчы праплылі стагоддзі — ён вярнуўся, а там нічога не пазнаць і ніхто яго ведаць не ведае.

Але трапіць у Мінск ў падобнае становішча Любе пакуль дакладна не пагражае. За апошнія дванаццаць гадоў тут сапраўды шмат што змянілася, але чароўны хатні салон Турбіной застаецца месцам уяўнага паломніцтва для тутэйшых паэтаў, музыкаў, мастакоў, навукоўцаў, так-так, фізікаў таксама. Зорачку тутэйшага творчага бамонду, што ні дзень, з пяшчотаю ўзгадваюць і цытуюць менскія сябры, калегі.

“У Мінску я пачувалася ледзь не аксакалам, а ў Маскве апынулася зноў пачаткоўкай, без скідкі на ўзрост”. I высветлілася — ёсць рэзервы. Ва ўсякім разе, страхі нарэшце адступіліся. I вось ужо нашая паэтка аб'яўляецца ў горадзе сваёй маладосці то “ў сценах” былога фізфака (які скончыла), то цяперашняга філфака (дзе выкладала паэтыку),то ў Інстытуце літаратуры Акадэміі навук (дзе даследавала літаратурныя ўзаемасувязі), то на Стральцоўскіх чытаннях — з перакладамі і прысвячэннямі Майстру, вылучнасць якога тонка адчула, поруч з якім прайшла незабыўны адрэзак жыццёвага шляху.

А непадалёк ад славутай пісьменніцкай Лысай Гары, на адзін чыгуначны прыпынак бліжэй да Мінскага мора, ёсць Крыжоўка — куток натхнення, Турбінскія Пенаты, з асірацелым бацькоўскім лецішчам, куды Любоў зрэдчасу ўцякае ад летняй маскоўскай спёкі да “роднага беларускага лесу”, які сніцца начамі (тады як “у чужы, невядомы лес тут, пад Масквой, ісці зусім не хочацца”).

Затое ў самым сэрцы Масквы, у Інстытуце сусветнай літаратуры (ИМЛИ), у асобе паэткі Любові Турбіной беларусы маюць “свайго чалавека”, надзейнага сябра, што “вядзе” тамака беларускую тэматыку, спрыяе, як можа, творчым кантактам паэтаў адной і другой сваіх радзімаў.

Расіянка з вядомага шляхецкага роду піша вершы, пэўна ж, па-руску. У Мінску выйшлі ў свет яе паэтычныя зборнікі “Улица детства” (1981), “Город любви” (1988), “Наша надежда жива, если плачем...” (1991), “Сны-города” (1993), “Четыре портрета” (1997), “Ускользающее чудо” (2002), кнігі вершаў і прозы “Огни на воде” (2009), “Сны-города” (М., 2012), “Уплывающий катер” (СПб., 2012).

Апроч таго, Любоў перакладае творы сугучных ёй паэтаў, сярод якіх — пачэсны шэраг беларусаў: Максім Багдановіч, Міхась Стральцоў, Уладзімір Някляеў, Леанід Дранько-Майсюк, Галіна Каржанеўская, Анатоль Сыс, Рыгор Барадулін ды іншыя. Настала нашая чарга адказаць узаемнасцю. Увазе чытача прапануюцца вершы Любові Турбіной у перакладзе на беларускую мову.

(Галіна Дубянецкая)

          ***

          Па вуліцы Янкі Купалы

          I вось што ў сне адбылося са мною —
          Бацькоўскі дом абышла стараною,
          Паўз Свіслач, а дом каля парку,
          I вокны, што свецяцца ярка.
          А вуліца ціха спаўзала ў цямрэчу...
          Каменны той дом на рагу каля рэчкі
          Па вуліцы Янкі Купалы
          I голас — “Ну дзе ты прапала?”
          Пазнала я мамін, ды хуценька нізам,
          Мастком, а мне ўслед толькі рэха: “Вярніся!”
          Схавалася ў цень і прамокла.
          А тата ўглядаецца ў вокны.
          А побач са мной нехта быў альбо не?
          Як пільна зірнеш — сілуэт мільгане.
          Пакінула дом — і адразу
          Там э даху пападалі вазы.


          По улице Янки Купалы

          И вот что во сне приключилось со мной —
          Родительский дом обошла стороной,
          Вдоль Свислочи, дом возле парка,
          И окна, горящие ярко.
          А улица тихо вплывала во мглу...
          Тот розовый каменный дом на углу
          По улице Янки Купалы
          И голос: “Ну, где ты пропала?”
          Я мамин узнала, но кинулась вниз.
          По мостику, вслед доносилось: “Вернись!”
          Укрылась в тени и промокла,
          А папа всё смотрит сквозь стёкла.
          А рядом со мной кто-то был или нет?
          Попристальней глянешь — мелькнёт силуэт.
          Оставила дом свой — и сразу
          Там с крыши посыпались вазы.

Водгукі

Неабходны Лагін або Рэгістрацыя, каб напісаць водгук.

Раім паглядзець

Скрозь кіламетры

Арцёмаў Аляксей

У кнігу “Скрозь кіламетры” ўвайшлі вершы і пераклады, створаныя ў 2008—2016 гадах. Паводле Насты Грышчук, трошкі іранічная інтанацыя вершаў Аляксея Арцёмава ператварае побытавыя сюжэты ў нешта выключнае, дапамагае “зрабіць з шараговага фотаздымка эцюд Дэга”.

Яблычны пах цішыні

Баторын Фелікс

У гэтую кнігу ўвайшлі вершы, балады і паэма, складзеныя Феліксам Баторыным, за адзінкавымі выключэннямі, у 2007–2018 гадах. Значная іх частка публікуецца ўпершыню. У творах паэта пераважаюць грамадзянская, любоўная, пейзажная лірыка, але гэтым іх тэматыка не вычэрпваецца. Паэтычнай мове аўтара ўласцівыя празрыстая прастата і складаная метафарычнасць, тонкі лірызм, які, пры ўсёй парадаксальнасці, часта арганічна спалучаецца з філасофскімі развагамі, іроніяй і самаіроніяй.