Спітыя баркасы
Апісаньне
Вершы. — Мінск: Каўчэг, 2014. — 84 с.ISBN 978-985-7086-87-0.
Кніга Змітра Вішнёва складаецца з падарожных вершаў. Аўтар вядзе хітрую гульню са словам і вобразам, слухае “грукат цягніковых зубоў” і “булькае пра свабоду”, правакуе чытача да пабудовы фантазійных краявідаў. Каларыт гэтага зборніка стварае марская тэма: баркасы, якары, шторм, камбала, вясёлыя піраты.
“…адзін з самых паспяховых аўтараў сваёй краіны, які пранізлівымі і пачуццёвымі тэкстамі ўвасобіў літаратуру свайго пакаленьня…”
(Der Tagesspiegel)
“Паэзія “маэстра” дэманстравала зубатасць кракадзіла. Вершы шпурлялі ў твар, як канфеці, а можа быць, як яд змяі-акулярніцы”.
(газета “Культура”)
“…паэзію гэтага аўтара вылучае ідэйная глыбіня і арыгінальнасць мыслення”
(“Беларуская газета”)
“Мора прыцягвала паэта. Нават калі паэт з’язджаў ад мора за тысячы кіламетраў, яно дацягвалася да яго сваімі шчупальцамі. Таму раз на год паэт здаваўся і ехаў паслухаць, “як хвалі грукаюць маякоўскім”. Самыя нязвыклыя творы ў паэта здараліся падчас вандровак па свеце. На аблоках ён крэсліў піктаграмы, зазвычай планіраваў на барныя стойкі, дзе ствараў фантастычныя кактэйлі. Свабода аднаўлялася ва ўсёй сваёй прыгажосці! У рознакаляровасці фарбаў, у разнастайнасці бруду…”
ЗМЕСТ Паглядзець
Пра аўтара Паглядзець
ФРАГМЕНТ З КНІГІ Паглядзець
Водгукі
Неабходны Лагін або Рэгістрацыя, каб напісаць водгук.
Раім паглядзець
Восіп Мандэльштам (1891–1938) – народжаны ў Варшаве ў габрэйскай сям'і (яго маці паходзіла з Вільні), справядліва лічыцца адным з найлепшых паэтаў рускай мовы ў ХХ стагоддзі. У яго творчасці можна бачыць уплывы паэтыкі неакласіцызму, сімвалізму, акмеізму. Ахвяра сталінскага тэрору (памёр на турэмным перасыльным пункце Уладзівастока).
Дэбютны зборнік вершаў Алеся Замкоўскага — гэта лірычны відарыс узнёслых вандровак неспакойнай душы аўтара па свеце пачуццяў, роздумаў, трызненняў і мар. Сонца, поўня, неба, зоры, вада, вясна, восень, зіма, дзень і ноч, анёлы, каханая — яго галоўныя спадарожнікі на абраным паэтычным шляху. Зборнік складаюць вершы, напісаныя на працягу апошніх 15 гадоў.
У эпісталярнай паэме Марыі Мартысевіч апісваецца гісторыя каханьня, якая мела месца невядома калі і невядома дзе. Але яно і няважна, бо “Сарматыя” — гэта таксама гісторыя пра тое, што звычайна здараецца з людзьмі, якія наважыліся быць не такімі, як усе, у любыя часы і ў любой краіне. Сарматы — напаўміфічныя качэўнікі, апісаныя яшчэ Герадотам. Іх плямёны засялялі Паўночнае Прычарнамор’е ў III–IV ст. н. э. Праз тузін стагодзьдзяў ад іх пачала весьці свой род шляхта Вялікага Княства Літоўскага і Рэчы Паспалітай, адмяжоўваючыся такім чынам ад сялянскага саслоўя. Аўтарка паэмы спрабуе пачуць водгульле гэтага “старога добрага шляхецкага сарматызму” ў Беларусі XXI стагодзьдзя.
