Вядзі свой плуг праз косткі мёртвых

Больш выяваў

Націсніце, каб павялічыць

няма водгукаў

Такарчук Вольга

29.50 BYN

Памер: 170x120 мм

Вага: 330 г

Purchase

Няма на складзе

Выдавец Логвінаў Ігар Проза Пераклады Такарчук Вольга Дэтэктывы Пераклады Марыны Шоды

Апісаньне

Вядзі свой плуг праз косткі мёртвых / Вольга Такарчук ; пераклад з польскай Марына Шода. – Мінск : Выдавецтва Logvino Literatūros namai, 2018. – 330 с.

ISBN 978-609-8213-18-8

Маральны трылер з крымінальнай загадкай, дэтэктыў без традыцыйнага следства. Галоўная гераіня – інжынер на пенсіі, настаўніца ангельскай мовы, экзальтаваная абаронца жывёльнага свету, аматарка паэзіі Уільяма Блэйка, карт Таро і астралогіі – ад самага пачатку ўпэўненая, што ведае, чаму ў акрузе адбываюцца забойствы мужчын, якія захапляюцца паляваннем. Але ёй ніхто не верыць - ні суседзі, ні паліцыя, ні будучыя ахвяры...

ПРА АЎТАРА Разгарнуць

ЗМЕСТ Разгарнуць

ФРАГМЭНТ З КНІГІ Разгарнуць

1. А ЦЯПЕР ГЛЯДЗІЦЕ!

"І праведнік крочыў дарогай, каторай

Далінаю сьмерці праходзім з пакорай"

Я ўжо ў такім веку і, да таго ж, у такім стане, што перад сном заўсёды мушу добра вымыць ногі, на выпадак, калі раптам уночы мяне забярэ хуткая.

Калі б у той вечар я спраўдзіла ў "Эфэмэрыдах", што адбываецца на небе, то ўвогуле ня клалася б спаць. Але тады я заснула вельмі моцна: падмацавалася гарбатай з хмелю і выпіла дзьве таблеткі валяр'яны. Таму, калі сярод ночы мяне абудзіў грукат у дзьверы — раптоўны, няспынны і злавесны, — я ня здолела адразу прыйсьці ў сябе. Ускочыла і стала каля ложка, пахістваючыся, бо заспанае, раскаардынаванае цела не магло адразу выкараскацца з соннай цнатлівасьці ў яву. Я аслабела і пахіснулася, як за імгненьне да страты прытомнасьці. На жаль, са мной так апошнім часам здараецца, і зьвязана гэта з маімі Немачамі. Я мусіла прысесьці і паўтарыць сама сабе некалькі разоў: я дома, цяпер Ноч, нехта грукае ў Дзьверы, — і толь-кі тады мне ўдалося ўлагодзіць нэрвы. Шукаючы ў прыцемках тапкі, я пачула, што той, хто грукаў, цяпер, штосьці мармычучы, абыходзіць дом. Унізе, у нішы з электралічыльнікам, у мяне ёсьць паралізоўны газ, які мне даў Дыянізій, каб я магла бараніцца ад браканьераў, і я падумала менавіта пра яго. Мне ўдалося адшукаць у цемры знаёмую халодную ёмістасьць з аэразолем, і, гэтак узброеная, я запаліла сьвятло знадворку. Я глядзела на ганак праз бакавое акенца. Зарыпеў сьнег, і ў полі зроку зьявіўся сусед, якога я называю Някемам. Рукамі ён прытрымліваў ля сьцёгнаў крысьсё ста-рога кажуха, я часам бачыла, як ён у ім працаваў каля дому. З-пад кажуха тырчэлі ногі ў паласатай піжаме і цяжкіх ботах для горных вандровак.

— Адчыні, — сказаў ён.

Зь непрыхаваным зьдзіўленьнем ён акінуў вокам мой летні льняны касьцюм (я сплю ў тым, што летам хацела выкінуць Прафэсарская Сям'я, а мне гэтыя рэчы нагадваюць ранейшую моду і гады маёй маладосьці — такім чынам я спалучаю Практычнае з Сэнтымэнтальным) і беспардонна ўвайшоў.

— Апраніся, калі ласка, Пітэкантрап памёр...

(канец фрагменту)

Водгукі

Неабходны Лагін або Рэгістрацыя, каб напісаць водгук.

Раім паглядзець

Сонька

Карповіч Ігнат

«Сонька» — гэта вялікая і адначасова камэрная, простая, хоць і нялёгкая, прыцішаная, хоць і жарсная, пацыфічная і адначасова брутальная гісторыя, перапоўненая каханьнем. Аўтар скрыжоўвае канвэнцыі ваеннай і мілоснай прозы, каб расказаць пра «даўным-даўно» і «цяпер», пра «тут» і «там», пра пекла і рай памяці.

Дзеяслоў 99 (2’19)

Аўтары нумару: Ігар Бабкоў, Зінаіда Бандарэнка, Мікола Гіль, Леанід Дранько-Майсюк, Уладзімір Маякоўскі, Людміла Рублеўская, Ігар Сідарук ды іншыя.

Тралейбус № 29

Касцюкевіч Павал

Павал Касцюкевіч гэтым разам вяртаецца да кароткай формы і апавядае “падслуханае” ў менскім тралейбусе, які курсуе па маршруце нумар 29. Гумар, абсурд і анекдатычнасць аздобленыя атмасфернымі ілюстрацыямі.