/ Пераклад і прадмова Кацярыны Маціеўскай. — Мінск: Кнігазбор, 2013. — 92 с. — (Бібліятэка Саюза беларускіх пісьменнікаў “Кнігарня пісьменніка”; Бібліятэка часопіса “ПрайдзіСвет” “PostScriptum”). Цвёрдая вокладка.
Апроч знакамітай п’есы “Саламея”, аздобленай ілюстрацыямі Обры Бёрдслі, кніга ўключае стылістычна блізкія вершы прозай Оскара Ўайлда. Артыкул Роберта Роса апісвае першыя пастаноўкі п’есы і абвяргае асноўныя міфы, з ёй звязаныя. Усе змешчаныя ў кнізе пераклады друкуюцца ўпершыню.
Ад самага пачатку “Саламею” Оскара Ўайлда пераследуюць чуткі, спрэчкі і неверагодныя ўяўленні, якіх ледзь не больш, чым тых, хто хаваюць ад вачэй асобу яе аўтара. З перайначанай біблійскай легенды п’еса зрабілася іншай легендай, амаль міфам, які немагчыма патлумачыць адназначна. Адзіную праўду, нават калі яна існуе, ужо наўрад ці знойдзеш, затое чытач вольны выбраць любую версію міфа на свой густ.Артукул пра аўтара ў ВікіпедыіЗМЕСТ Паглядзець змест цалкам
Danse macabre сямі пакрывалаў. Кацярына Маціеўская
Оскар Ўайлд
Вершы прозай
Мастак
Дабрадаўца
Вучань
Настаўнік
Дом Суду
Настаўнік мудрасці
Саламея. П’еса ў адной дзеі
Роберт Рос
“Саламея” Оскара Ўайлда
Каментар
Бібліяграфія перакладаў твораў Оскара Ўайлда на беларускую мову
DANSE MACABRE СЯМІ ПАКРЫВАЛАЎ (прадмова перакладчыцы) Паглядзець цалкам
Калі ў мяне атрымліваецца прыдумаць афарызм,
я ніколі не спрабую прыпісаць яго сабе:
усе мы ведаем, што гэта ўжо сказаў Ўайлд.
Дораці Паркер
Пачынаючы размову пра Оскара Ўайлда, варта падрыхтавацца да таго, што з вялікай імавернасцю не скажаш нічога новага — і нічога пра Оскара Ўайлда. Маштаб легендаў, чутак, скажэнняў і прыхарошванняў, якімі ахутаная фігура “лонданскага дэндзі”, даўно перасягнуў усе магчымыя межы. І бадай вось тут Ўайлда акурат можна было б абвінаваціць у “непрыстойных паводзінах”, але, мяркую, ён ведаў, на што ішоў: “Горай за чуткі пра вас можа быць толькі іх адсутнасць”.
Эдгар По напісаў цэлае апавяданне пра найлепшую схованку, якая ва ўсіх на вачах. Гаворка ніжэй пойдзе пра тое, што ўсе ведаюць, але не заўсёды ўлічваюць. Так, перад намі сфінкс без загадкі, але зняць сем — ці колькі атрымаецца — пакрывалаў падманных уяўленняў пра яго часам хочацца.
“Саламея” стаіць асобна ад астатніх п’есаў Ўайлда і па стылі найбольш блізкая да ягоных вершаў прозай, якія падалося мэтазгодным змясціць з ёй у адной кнізе і якія могуць пацвердзіць, што крытык, які ў рэцэнзіі на “Саламею” адзначаў “арыгінальныя вершы” Ўайлда, не так моцна памыляўся, як можа падацца на першы погляд.
Як вядома, п’еса напісаная па-французску, што не перашкаджае ні змяшчаць яе ў зборах твораў у ангельскім перакладзе, ні перакладаць яе з гэтых самых збораў твораў. Не ўсюды можна нават знайсці згадку, што гэта пераклад і хто ў ім вінаваты. Колькі б ні абвінавачвалі Ўайлда ў недастатковым валоданні французскай для таго, каб пісаць на ёй мастацкі твор, пасля паралельнага прачытання двух тэкстаў нічога не застаецца, як пагадзіцца, што лорд Алфрэд Дуглас ведаў французскую яшчэ горш, і нават праўкі аўтара перакладу не ўратавалі. Незразумела, навошта множыць памылкі, давяраючы, так бы мовіць, другаснай крыніцы, але што да “Саламеі”, то памылкі праз яе ангельскі пераклад множацца дасёння. Калі ў рускага філолага-класіка Міхаіла Гаспарава спыталі, ці варта захоўваць памылкі аўтара перакладанага твора, перакладчык Авідыя і вагантаў адказаў: “Выпраўляйце. Усё адно сваіх наробіце”. Sapienti sat, гаворачы мовай Авідыя і вагантаў.
Недастатковае валоданне аўтарам французскай, як на мяне, пайшло п’есе на карысць. Калі б Ўайлд ведаў мову лепей, ён бы, цалкам магчыма, не ўтрымаўся і выкарыстаў некалькі тузінаў пышных і вычварных словаў, якімі часам злоўжывае ў вершах прозай, закруціў бы сінтаксіс і аздобіў тэкст мноствам лішніх карунак. А так раскошная дэкадэнцкая карціна намаляваная вельмі стрыманымі фарбамі, у чорна-белых тонах, практычна тушшу — практычна як ілюстрацыі Обры Бёрдслі. А пластычнасць тэксту дасягаецца менавіта з дапамогай простасці: адзінае ўпрыгожанне, якое дазваляе сабе Ўайлд (ці дазваляе яму французская), — гэта паўторы.
У сваім артыкуле, прысвечаным “Саламеі”, які таксама быў перакладзены для гэтай кнігі, Роберт Рос напісаў: “Адзін музычны крытык надзвычай непрыхільна паставіўся да некаторых біблійных цытатаў (у прыватнасці, з кнігі Езэкііля), якія прамаўляў Іяканаан. Ён палічыў іх “тыповымі для ўайлдаўскага разбэшчанага ўяўлення і поўнымі нецікавых і няўдалых метафараў”. Уяўленне пра Ўайлда і яго творы часам сягае недалёка ад уяўлення “аднаго музычнага крытыка” пра Біблію. Але каб зняць гэтае пакрывала, трэба толькі прачытаць. І перш чым гаварыць “Лухта!”, і перш чым гаварыць “Геній!”. Многія паўсюдна злоўжываюць і тым, і другім.
Вобраз Саламеі Ўайлда пасля выхаду п’есы, ды і пазней таксама, выклікаў у крытыкаў гнеўныя пярэчанні. Ператварэнне дзяўчынкі, якая здзейсніла страшнае злачынства толькі таму, што цалкам давярала сваёй маці, і якая абсалютна нявінна папрасіла ў айчыма галаву прарока, у ахопленую жарсцю жанчыну, што танчыць сапраўдны танец смерці, многіх абурала. Але што зробіш — цяпер Саламею абсалютная большасць ведае па ўайлдаўскай трактоўцы. Ды і калі крытык спачатку нагадвае ўсім, як важна быць сур’ёзным, а потым блытае Ўайлда з Езэкіілем, разумееш, што быць сур’ёзным часам не варта. Іначай высветліцца, што Біблію таксама напісаў Оскар Ўайлд.
Кацярына Маціеўская
Перакладчыца дзякуе Алесі Башарымавай, Андрэю Хадановічу і Ганне Янкуце за каштоўныя парады і заўвагі падчас працы над тэкстам.
/ Пераклад і прадмова Кацярыны Маціеўскай. — Мінск: Кнігазбор, 2013. — 92 с. — (Бібліятэка Саюза беларускіх пісьменнікаў “Кнігарня пісьменніка”; Бібліятэка часопіса “ПрайдзіСвет” “PostScriptum”). Цвёрдая вокладка.
