Моцны Жбуць
10.60 BYN
Size: 130x200 mm
Weight: 310 g
Purchase
out of stock
Description
Раман / Пераклад з чэшскай Веранікі Бяльковіч. — Мінск: І. П. Логвінаў, 2013. — 168 с. — (Чэшская калекцыя). Цвёрдая вокладка.ISBN 978-985-562-004-5.
Паводле Irena Dousková, Hrdý Budžes, 1998.
У рамане “Моцны Жбуць” Ірэна Доўскава вяртаецца ў часы свайго дзяцінства — змрочны перыяд чэхаславацкай нармалізацыі 70-х гг. Сямейныя непаразуменні, школьнае жыццё і атмасфера правінцыйнага тэатра, дзе працуюць бацькі, ствараюць рэчаіснасць, якую спрабуе асэнсаваць схільная да лішніх развагаў і лішняй вагі дзевяцігадовая Гэленка Соўчкава. Гэты аўтабіяграфічны раман паўніцца смешнымі і сумнымі гісторыямі жыцця тыповага сацыялістычнага райцэнтра, якое можна падацца знаёмым і беларускаму чытачу.
Ганна Янкута: Жбуць вялікі і магутны, альбо 5 прычын чытаць Ірэну Доўскаву
ЗМЕСТ Паглядзець змест цалкам
ПРА АЎТАРКУ
Ірэна Доўскава (Irena Dousková) нарадзілася ў гарадку Пршыбрам у акторскай сям’і. З 1975 г. жыве ў Празе, дзе пазней скончыла юрыдычны факультэт Карлавага ўніверсітэта, аднак юрыстам так і не стала. Змяніла некалькі працаў, большасць з якіх так ці інакш звязаная з журналістыкай. Апошнія некалькі гадоў займаецца пераважна літаратурнай дзейнасцю. На сённяшні дзень Ірэна Доўскава — аўтарка дзясятка кніг, найбольш вядомая з якіх — раман “Моцны Жбуць” (1998). Адразу ж пасля выдання кніга зрабілася бестселерам, дачакалася некалькіх вельмі паспяховых пастановак у тэатры, на радыё і тэлебачанні ды была перакладзеная на нямецкую, польскую, славенскую, вугорскую і балгарскую мовы.
ФРАГМЕНТ З КНІГІ
“Учора быў важны дзень. Учора па школьным радыё я пачула прыгожы вершык пра аднаго дзядзьку. Яго звалі Моцны Жбуць, ён быў вельмі адважны і вытрываў, хоць у яго і здараліся ўсялякія нягоды. У мяне таксама бываюць нягоды, больш за ўсё таму, што я тоўстая і з мяне ўсе смяюцца. Але ўчора я вырашылася, што не здамся. Я буду як Моцны Жбуць і вытрываю.
А яшчэ ўчора здарылася адна прыкрая рэч. Так гаворыць дырэктар тэатра — “прыкрая рэч”, а я яго ведаю, бо мама ў гэтым тэатры працуе акторкай, і тата таксама. І дырэктар, калі хоча сказаць акторам, што нешта не так, дык гаворыць: “Таварышы, тут вось якая прыкрая рэч”. Папраўдзе, я яго не вельмі люблю, бо ён выглядае так, як калі ўсміхаецца чэрап. Чэрапа і шкілета я баюся больш за ўсё. А яшчэ я досыць моцна баюся чарцей, а таксама сабак, бо адзін сабака аднойчы ўкусіў мяне за нагу, але гэта было ў Акопках у дзеда і бабулі. Проста мне падабаецца, калі так кажуць — прыкрая рэч…”
Products You May Like
Пра што думаюць сучасныя жанчыны? Адказ на гэтае пытанне можна знайсці ў зборніку навел «Жамяра»... Такім чынам, дзейныя асобы – насякомыя – заяўлены. Застаецца дазнацца пра выканаўцаў.
Напісаны ў бліскучым літаратурным стылі аўтабіяграфічны раман Жо Лангеравай (1912—1990) распавядае пра няпросты лёс, які выпаў на долю аўтаркі: ад поўных наіўнымі надзеямі даваенных гадоў да цяжкіх часоў эміграцыі ў ЗША падчас фашысцкае акупацыі, не меней жорсткага перыяду пасля вяртання ў сталінізаваную Чэхаславакію.
Поўня ўзышла на чорнае неба, яе халодныя прамяні асвячалі пакой, падаючы праз акно. Голасна брахаў суседскі сабака. Я доўга не мог заснуць, таму пэўны час проста ляжаў пад коўдрай і паглядаў у акно. Узгадаў, як мая бабуля вучыла мяне малога, што перад сном у акно глядзець нельга, бо нячыстая можа налякаць. Зразумела, што я, малы хлапчук цікаўны да ўсяго, не мог яе паслухаць. Акно было для мяне нібы дзвярыма ў іншы свет, я падоўгу ўглядаўся ў неба, на якім танчылі халодныя зоры, нават намагаўся іх лічыць. Тады ж бабуля пачынала пужаць мяне «бабамі цыцохамі» і распавядаць мне чарговую байку.
