Кароль Мацюсь на бязлюдным востраве

няма водгукаў

Корчак Януш

13.50 руб.

Памер: 145x215 см

Вага: 520 гр.

Purchase

няма на складзе

Выдавец Логвінаў Ігар Проза Літаратура для дзяцей Пераклады Корчак Януш

Апісаньне

Пераклад з польскай Уладзіміра Васілевіча, ілюстрацыі Настассі Атраховіч. — Мінск: Логвінаў, 2012. — 240 с.: іл. Цвёрдая вокладка.

Друкуецца паводле Януш Корчак. Кароль Мацюсь Першы. Кароль Мацюсь на бязлюдным востраве. Мінск: Юнацтва, 1998 (у новай рэдакцыі).

ISBN 978-985-562-023-6.

Маленькі кароль Мацюсь пазбаўлены кароны, але працягвае лічыць сябе каралём. Асуджаны на пакаранне — высылку на бязлюдны востраў — ён працягвае дзейнічаць. Збягае з цягніку, з’яўляецца на агульнай нарадзе каралёў, добраахвотна вяртаецца на бязлюдны востраў, шукае сваё месца ў свеце і ўвесь час працягвае думаць, ці мае права маленькі хлопчык быць каралём і вырашаць лёсы многіх людзей…

Артыкул пра аўтара ў Вікіпедыі

Пра аўтара

Януш Корчак (1878—1942), вядомы педагог, пісьменнік, доктар. Насамрэч яго звалі Генрык Гольдшміт. Свой псеўданім ён узяў з твораў іншага польскага пісьменніка, Юзэфа Крашэўскага.

Усё сваё жыццё ён працаваў з дзецьмі-сіротамі і пісаў кніжкі для дзяцей і пра дзяцей. Толькі той, хто любіць дзяцей, лічыў Корчак, можа ад іх нешта патрабаваць, той, хто не любіць, і па галаве гладзіць не павінен. Ён не ідэалізаваў дзяцей, але кожны быў для яго каралём.

Фрагмент з кнігі Паглядзець

“…Цяпер ужо Мацюсь разумее, чаму імператар Пафнуцій і наогул усе дарослыя не церпяць дзяцей. Відаць, дзеці гэтак жа перашкаджаюць дарослым, як старэйшым дзецям перашкаджаюць зусім маленькія. І, відаць, дарослым гэтак жа здаецца, што дзеці нічога не ведаюць.

     Можа, і Аля, як канарэйка, нешта разумее, нешта ведае, але не можа выказаць. А Мацюсь забыўся, пра што ён думаў, калі быў малы, і цяпер ужо не разумее Алі.

     Аля не заўсёды бегла яму насустрач, крычала і прасіла: “Тата, дай Алі!” Здаралася, яна была вельмі ціхая. Паглядзіць, паглядзіць некуды ўдалячынь, а потым уздыхне. Або возьме Мацюся за руку і доўга ўважліва пазірае яму ў вочы і зноў уздыхне. Ці раптам здрыганецца, быццам нечага спалохалася, або пачынае аддаваць Мацюсю ўсё, што ў яе ёсць, і кажа пры гэтым: “Бяры, бяры,бяры”. А калі ўсё аддасць, раскрые далонькі і гукае радасна: “Няма, няма нічагусенькі!” І цешыцца з гэтага, пляскае ручкамі, смяецца і падскоквае.

     “Малыя дзеці, — напісаў Мацюсь у дзённіку, — падобныя да дзікіх людзей”.

     І Мацюсь быў шчаслівы, што ў яго з’явілася магчымасць назіраць за малым дзіцем. У прытулку для сірот варта было толькі падысці да меншых, як адразу ж старэйшыя пачыналі кпіць, што ён гуляе з малымі. Глядзелі на яго, як на дурнога. І кпілі, выдумлялі розныя глупствы, каб наўмысна перашкодзіць і сапсаваць гульню.

     Цяпер Мацюсь можа рабіць усё, што захоча, бо ён — на бязлюдным востраве…”

Водгукі

Неабходны Уваход або Рэгістрацыя, каб напісаць водгук.

Раім паглядзець

Каларадская пушча

Квяткоўскі Севярын

Мінула трыццаць гадоў пасля глабальнай катастрофы. Сусветны акіян узняўся на 199 метраў. Менскае ўзвышша ператварылася ў архіпелаг. Менск падзяліўся калючым дротам і візавым рэжымам на ўласна Менск і на Горад-Герой. Пасля катастрофы частка менчукоў перабралася на самыя аддаленыя выспы, дзе ўтварыла горад Добрае Месца. Нечаканая небяспека вымусіла дабрамесцаў выправіць у Горад-Герой свайго выведніка на мянушку Дзікун.

Шпацыр

Вальзер Роберт

Апавяданне “Шпацыр” выдатнага швейцарскага пісьменніка Роберта Вальзера — гэта светлае і змрочнае, лёгкае і невыноснае падарожжа ў свет вонкавы і свет унутраны. Напісанае яшчэ ў 1916 г., яно застаецца актуальным і сёння.