Вершы. 2-е выданне. — Мінск: Кнігазбор, 2016. — 116 с. — (
Бібліятэка Саюза беларускіх пісьменнікаў “Кнігарня пісьменніка”; выпуск 78).
ISBN 978-985-7180-06-6.
Кнігу “Маё невымаўля” склалі вершы паэткі, напісаныя ў 2011—2015 гадах. За гэты зборнік аўтарка атрымала прэмію
"Кніга году 2016".
Наста Кудасава перарвала "маўчанне паэтаў" (Анатоль Івашчанка, NN.BY)VELVETавае інтэрв’ю: паэзія як праца (Ганна Севярынец, VELVET.BY)Артыкул пра аўтарку ў ВікіпедыіАўтарка пра сваю кнігу“Маё невымаўля” – кніга, за якую я адчуваю вялікую адказнасць. Галоўны змест зборніка можна акрэсліць як перажыванні чалавека, закаханага ў жыццё і ў зямныя лёсы – лёс паэта, лёс жанчыны, лёс жука, сабакі, мядзведзя, сасны, ветра..Гэта кніга – услухоўванне ў пяянне рыб і ўзрастанне дрэваў. Гэта мой шлях углыб мовы, да першасных сутнасцяў словаў, і далей – да простага і няўлоўнага, да таго, што застаецца па-за мовай, між радкоў. У кнігу ўвайшлі выбраныя вершы, напісаныя ў апошнія пяць гадоў – вельмі нялёгкі ў маёй біяграфіі перыяд.Але нягледзячы на боль, адзіноту і расчараванне я б хацела данесці чытачу веру ў галоўнае – веру ў любоў, якая разлітая паўсюдна і якая адзіная напаўняе наш свет сэнсам і прыгажосцю." ЗМЕСТ Паглядзець
* * * вершалінаў вершалініі
Слуп
* * * Заклятыя лютым пілоты
* * * разбягаюцца anni domini
* * * мне сівіліныя высі
* * * хрыбтамі рыб наросхрыст
* * * недарэчна мне тут — рачной!
* * * нішчымная шчымлівая бессань
* * * гэта дні нам здзекліва тыцкаюць ролі
* * * падушка — бо падаць
* * * каляслёзныя ў горле мячыкі
* * * ілбом
* * * можна адрэзаць дрэды
* * * Каханы!
* * * з бярвення ў воку маім
* * * ...і дарогаў незлічоны дар
* * * вырай навырост пашыю
Сабачае
Вера
* * * выспеюць новыя выспы
* * * не да посуду
Рыбін цар
* * * і цалавала рыбам вусны
* * * а я спяваю мантры горам
* * * з жарсцю спевашчокіх жабаў
* * * Восень засталася воссю
* * * Верасень — роспачны Вертэр
Восень-сансара
* * * падаліся лістападамі
Памылка
* * * загаіла б, ды гай далёка
* * * укруціўся ў нямую хаціну
* * * закунежыла б
Дотык
* * * легчы і боль аблегчыць
* * * рукі-прарокі!
* * * свербная нядзеля
* * * не лячы мяне
* * * кожнага шолаху ведаю шлях
* * * абпалю агнягукаю песняй
* * * лячу ўспамінам сунічным
Абдоймы
* * * Жнівень
* * * збіраемся сэрцамі ў нашым гета
Спатканне
* * * мае рэкі ўзараныя роспаччу рыбіных рыкаў
* * * сей бязбожнаму збожжа
* * * сцеражы гэтых рытмаў няўстойлівы смак
* * * так знаёма заняло
* * * там, дзе рэчы стануць рэкамі
На рачэнне Дняпра
* * * млынавае паўнавольнае
Акрыяць
* * * кінь мяне
* * * выспяваем у спеве
* * * ведаць бы
* * * вершы
* * * калі старты абернуцца старасцю
* * * адцалуй і вярні імя мне
* * * адзіноты затоены віскат
* * * а водар твой мяне вядзе
* * * не хачу ні мора, ні літасці
Кудаса
Дрэвы
Прарастанне
Выбар
Патоп
* * * Рысі ў сініх лясах асінавых
Ягадная моўч
* * * пешчавы слой пакрывае скуру
Саламея
* * * ва ўсмешцы хаджу не здымаючы, як у гіпсе
Даль
* * * узняцца на гару пляча
Горадзе наш
* * * замяці, зіма-гаіцелька
* * * засталася начэй прапісная халодная гжэль
Цеціва
Гэты час
* * * а цяпер толькі памяць
* * * здрада хапае за горла, як таць
Яблычная аскеза
* * * дзе адхланне маё, натхненне
Плячо
Полая
Ліпавы
* * * дзень выпадае з рукі вінаградзінай
* * * навальнічнаю сцяной
* * * як збіваюцца здрады ў пухлінне душы
* * * — дні гістэрык крумкачыных
Павучынае
* * * па ваколіцах-ваконцах
* * * люляй мяне, маё невымаўля
Калыханкі для дзетак
* * * а ў садзе тваім базілік і хурма
Сыну
Калыханка для Ані
Мядзведзева бессань
* * * а святое аддайце сабаку
* * * усе святыні — псам
Ваўчаня
Жук
Ліст другі
* * * ...а жнівень тут падае
* * * лістападу не прывыкаць, што лісты, лісты
* * * ні бліскучай змяюкай ракі
Вадзім
Авісага
* * * цёплы хтосьці пад скурай калоціцца
* * * ...проста верасень гладзіць жалуды па галовах
ФРАГМЕНТ З КНІГІ Паглядзець
* * *
засталася начэй прапісная халодная гжэль
і ў пустым прастакутніку ложка мая адзіночка,
засталося штодня адчуваць, як цяжэй і цяжэй
перасоўваць жыццё без цябе слімачыхай ацёчнай,
засталося глядзець, як на нашым нязбытным шляху
зарастае ўспаміннікам шчасце, што мы не ўтрымалі,
быццам ты толькі сон, што, да шкла прытуліўшы шчаку,
я прысніла аднойчы ў апошнім сталічным трамваі...
* * *
закунежыла б —
важнага, кніжнага,
толькі чую ўсім сэрцам —
не выжыву!
не ўратуюся — быць пераможанай!
моўкнік недатыкальны, варожы мой!
чым ты прываражыў мяне, сцюжную,
што шалею ў пякучым нядужанні?
і за можнага межы
сплываю,
нечакана адчуўшы —
жывая...